“Merk ik wel op wanneer de weeën echt begonnen zijn?” Dat is een vraag die we vaak van hoogzwangere dames krijgen op het spreekuur. ‘Ja’, is dan ons antwoord, “vertrouw er maar op dat je dat heel goed aanvoelt.

Deze bevalling is daar een heel mooi voorbeeld van.

Kae belt ‘s nachts. Met een rustige en heldere stem geeft ze de mededeling dat ‘het’ begonnen is. Op dat moment neemt verloskundige in opleiding (vio) de telefoon aan en nadat ze had opgehangen, heeft onze vio twijfel, met als gevolg een terugbel telefoontje. “ Weet je zeker dat het echte weeën zijn?” En ja, ze wist het zeker, drie sterke weeën gehad en het zet door.

De vio belt me wat weifelend uit bed met het verhaal en we gaan samen die kant op. Kae is alleenstaand, is zwanger van haar derde kindje. Ze wil graag poliklinisch bevallen dus er moet nog het een en ander georganiseerd worden voor de oudste twee kinderen. Op het adres aangekomen doet ze vrolijk de deur open, rommelt wat door huis, de twee kindjes om haar heen en geeft aan een vriendin al gebeld te hebben voor de opvang van de kinderen. De vio zoekt oogcontact met mij en trekt haar wenkbrauwen op. Dit kan het nog niet zijn, ze ziet geen pijnlijke vrouw die weeën wegzucht. Ze ziet een liefdevolle moeder die haar kinderen verzorgd om goed achter te laten, nu ze zo op weg gaat naar het ziekenhuis.

De vio wil de controles doen, 4 cm ontsluiting, niet super gunstig, maar het verrast haar wel. Ze vraagt wanneer haar vriendin komt, want ondanks geen duidelijke weeën-activiteit wordt ze toch wat gehaast om richting ziekenhuis te gaan. 20 minuten later zitten we in de auto. Mooi om te zien dat Kae nu af en toe een wee wegzucht, net alsof daar nu ruimte voor is gekomen.

Het doet me pijn te zien dat ze alleen de bevalling doorstaat, zonder dierbare bij haar, maar Kae is de vrolijkheid zelve en berust haar in de situatie. In het ziekenhuis constateert de vio 5 cm en breekt de vliezen om goed door te zetten.

Kae gaat onder de douche, om goed in de weeën-bubbel terecht te komen. Na 10 minuten gaat de kraan uit en zegt ze niet meer te willen douchen. Nog altijd met rustige heldere stem en mimiek. Opnieuw de wenkbrauwen van de student. Ze had haar graag nog in de douche gehouden als stimulatie van de weeën-activiteit.

En dan twee weeën later, nog half nat van de douche kan Kae het bed amper halen. Ze heeft persdrang en hangt over het bed. De student roept: “zuchten, zuchten’, dat lijkt geen advies waar gehoor aan wordt gegeven. Ik stuur bij door te zeggen dat ze op bed kan gaan liggen. Op bed zijn de haartjes al zichtbaar en nog een wee later wordt een prachtig meisje geboren met een dik bos zwart haar.

Kae belt haar moeder, in het Papiaments, waarbij alleen de woorden ‘poepoe, kaka’ te verstaan zijn en ze lacht; haar moeder lacht. De student beduusd, verrast en verbaasd dat na twee uur na het 1’e telefoontje het kindje al geboren is. Ik kijk haar lachend aan. Ik geniet van haar leermoment. Want hoe jij, zwangere, moet leren vertrouwen op je gevoel, zo moet ook de student vertrouwen op het gevoel van de barende. Want Kae, je hebt super goed aangevoeld wat er gebeurde in je lijf en je hebt met zelfvertrouwen hiernaar gehandeld. Dus lieve zwangere, herken jij je weeën? Yes, Dushi, yes you can!

Veel liefs,

Anna-Rixt Albertsma

Verloskundige it Bertehûs

De naam is fictief in deze blog. Het is geschreven met toestemming.