Na de bevalling begon de aankomende vakantie mij al iets te benauwen. Met name dat maandenlange, omdat alles erop wees dat ik gewoon nog niet fit genoeg was, de nachten nog kort en de oudste twee nog niet helemaal gewend waren aan hun kleine zusje. En de baby die het beste gedijde op regelmaat. En zo werd besloten, we gaan 3 weken op vakantie. De kleine inmiddels 2,5 maanden oud, de vouwwagen gepakt en toen bepakt en bezakt op naar Terschelling.

Eenmaal geïnstalleerd op de camping bleek het toch iets anders te gaan dan in mijn dagdroom. Het bleek een ware beproeving. Voorseizoen, betekent, geen kinderen om mee te spelen, dus hangen/ trekken aan moeders been. Ruziemakende broer en zus omdat de uitdaging miste en de zandbak snel gezien was. Een washok op afstand, dus sjouwend met de ene en de andere peuter die moesten poepen of plassen. Rondjes fietsen over de camping om te kijken waar die twee nu weer heen gelopen waren. 1 kind ochtends wakker betekent iedereen wakker, dus de dag begon om 6 uur.  Als de oudste 2 ’s avonds lagen dan stond er nog een afwas te wachten en een lief klein baby’tje die haar onrustige uurtjes had. Vermoeidheid, irritatie en een kort lontje, binnen die sfeer speelde zich het campingleven al snel af.

Oké, we moeten van die camping af, daar zal ik toch wel mijn geluksmomenten vinden waar ik van gedroomd heb? Dus wij naar het strand, een dikke uitdragerij met schepnetjes, emmertjes, schepjes, picknickkleed, parasol, kinderwagen, vretterij, alles het duin over gesleept. Op het strand staat een dikke wind, het kleed waait op, parasol waait in de branding, huilende kinderen die gezandstraald worden, de baby die huilt omdat de kinderwagen in de felle brandende zon staat, de oudste die een kwal vangt in zijn schepnetje en huilt om allemaal prikkeltjes aan zijn benen. En de 2’e die moet poepen en zo voor het kleedje een drol draait. En dit alles gebeurd, binnen een uur tijd! Ik ben er niet eens aan toegekomen om mezelf in bikini in het zand te positioneren.

Mijn man en ik, we kijken elkaar aan en lachend om hoe klunzig alles gaat, zoals we het niet bedacht hadden. En ineens is daar het geluksmomentje, ineens snap ik voor heel even hoe het leven echt is. Dat DIT het gewoon is, als ouders van drie jonge kinderen.  Het is de waarde die ikzelf alles geef, de verwachting van hoe dingen moeten gaan en vooral hoe kinderen zich moeten gedragen (voor de duidelijkheid: als lieve, goed luisterende, goedlachse en zelfstandige kinderen). Maar waarom check ik mezelf niet om te kijken of mijn verwachting ook matcht met de realiteit?  Dagdromen is fijn, maar om frustratie te voorkomen….of doe het goed of in momenten van rust: pak lekker je telefoon!!