Lieve Millenial,

Aangezien 2020 het jaar schijnt te zijn dat alles aan de oppervlakte komt, om voor eens en voor altijd van te leren, heb ik een ‘confession to make’. Door de Coronatijd- en maatregelen komen dingen nog duidelijker aan het licht. Ik wil daarom graag met je delen wat de Coronatijd bij mij teweeg heeft gebracht.

Oké… daar ga ik: ik zag jou ‘Millenial’ als een in weelde opgegroeide, zichzelf als centrum van het universum plaatsende generatie. Naast dat dit nogal een uitspraak is, zul je misschien denken, maar ik ben van begin jaren ’90….ja sorry, ook jij. En jij uit de eind jaren tachtig, jij helaas ook. Neem het niet persoonlijk en laat het me uitleggen.

Als verloskundige kom ik elke dag veel in contact met jou, jij zwangere vrouw. Vaak ben je jonger dan ik.  Wat mij de laatste maanden opvalt is jouw enorme vastberadenheid. Ik vind het prachtig te zien dat jij, als jonge zwangere vrouw van nu (-meestal-;) een heel helder doel voor ogen hebt. Daarbij weet je ook nog eens precies op wélke wijze en op wélke manier je de dingen voor elkaar gaat krijgen. Je bent goed geïnformeerd via internet en uiteindelijk krijg jij het resultaat waar je voor bent gegaan!

Behalve de positieve kant van ‘veel voor elkaar krijgen’, heb ik, -denk ik-, dit ook onbewust vertaald naar de overtuiging dat jij als Millenial bent opgegroeid in een generatie die zichtzelf plaatst in het centrum van het universum, in een maakbare wereld.

Nu is een overtuiging vrijwel zelden op waarheid gebaseerd maar op een oordeel. Dit voorjaar stond ik oog in oog met een oordeel van mij. Want door Corona’s  opgelegde regels en afspraken, deed ik de aanname dat dit zou gaan botsen met  de wereld waarin jij leeft als Millenial. Ik voorzag, door alle opgelegde beperkingen, discussies, boosheid en irritatie op het spreekuur.  Kort gezegd: geen match.

Maar mijn spreekuren verliepen totaal anders! Ongelooflijk, wat werd ik geconfronteerd met mijn eigen, onjuiste aanname!

Bij jou, lieve zwangere ‘Millenial’,  was geen wanklank te horen, zelfs geen onbegrip. Er was nauwelijks enige teleurstelling zichtbaar bij het moeten achterlaten van je geliefde partner op het parkeerterrein voor de allereerste echo van jullie kleintje. Erin/eruit bezoekjes,  de life vervolgcontrole na elf weken, de 20 weken echo in je eentje, wat er ook gebeurde, er kwam géén weerstand. Het leek wel of jij je eigen behoefte met gemak opzij zette voor het grote geheel, namelijk de gezondheid van ons allemaal.

En dan nog een punt waarbij ik dacht dat jouw persoonlijke vrijheid je tijdelijk werd ontnomen: doordat er niet in het ziekenhuis met eigen verloskundige kon worden bevallen, voorzag ik hierin nog een punt van onbegrip bij jou. Maar ook hierin koos jij zonder bedenkingen voor thuis bevallen. Dat je vertrouwen in je eigen verloskundige zo groot is deed mij enorm goed.

Ik ben verbaasd, verbolgen en ontdaan, niet over jou, maar over mezelf. Als ik kijk naar mijzelf, weet ik niet of  mij dit gelukt was als ik nu zwanger zou zijn geweest. Ik denk dat ik enorm…. tegendraads? ….. zou zijn geweest; mijn stressniveau zou zeker flink zijn gestegen en voor harde buiken hebben gezorgd.

En jij? Je hebt mij oprecht geraakt. Ik ben ongelooflijk trots op jou, dat je zo verrassend flexibel, lief, krachtig en meegaand bent in de toch best kwetsbare periode van het moeder worden in de Corona-tijd. Hoe jou leerweg in deze tijd ook is, voor mij heeft deze confrontatie met mijn overtuiging een switch opgeleverd in mijn denken. Lieve Millenial, bedankt voor het blootgeven van je ware zelf in deze lastige tijden. Dat de Corona dit alles aan de oppervlakte heeft weten te krijgen is voor mij van grote waarde!

Ik draag voortaan het volgende uit: ‘De Millenialgeneratie? Die is TOP!’

Lieve groet,

Anna-Rixt Albertsma, verloskundige it Bertehûs